“دیدر حالی که پاروهای پینگ پنگ در زمین تنیس سابق در شمال سیدنی به یک توپ پلاستیکی به عقب و جلو برخورد می کنند، پم فلمینگ به یک گروه کر بلند پاپ-پاپ-پاپ می گوید: «اجازه ندهید این نام احمقانه شما را ناراحت کند. این بازی واقعاً می‌تواند اتفاق بزرگ بعدی در اینجا باشد.»
آن نام و بازی Pickleball است. این در سال 1965 در ایالات متحده تاسیس شد و نام آن اشاره ای به “قایق ترشی” بود، که در آن پاروزنان باقیمانده که به تیم های رسمی نمی رسیدند با هم پارو می زدند تا ترکیبی از بازی تنیس روی میز، تنیس و بدمینتون را نشان دهند.
در طول هشت سال گذشته، این ورزش به طور فزاینده ای (اما نه بدون توجه) راه خود را به زمین های تنیس در سراسر استرالیا پیدا کرده است و اکنون گفته می شود که سریع ترین ورزش در حال رشد در این کشور است.
تخمین زده می شود که حدود 20000 بازیکن پیکلبال در استرالیا وجود دارد که بازیکنان یا “پیکلبالیست ها” در سن متوسط حدود 58 سال پیر می شوند. اما ران شل، مدیر اجرایی لیگ ملی پیکلبال استرالیا، معتقد است که این سن در عرض سه سال به 58 سال، حداقل 1 میلیون سال و در 10 سال دیگر یک ورزش المپیکی خواهد شد.
اما این رشد با یک مانع کند می شود: نیاز به زمین های مخصوص پیکل بال که حدود یک سوم اندازه زمین تنیس است و توری پایین تری دارد.
شل می گوید: «مردم در مورد این ورزش هیجان زده هستند. “و سپس آنها می گویند، “پس، کجا می توانم بازی کنم؟”
فلمینگ، که 52 سال دارد و در سیدنی زندگی می کند، در سال 2019 پس از اینکه شریک تنیس او گفت: “من یک ورزش جدید برای ما پیدا کردم” به پیکل بال پرداخت. او می گوید راه حل معمول این است که خطوط و توری ها را روی رشته های موجود، تنیس، نت بال یا بسکتبال بچسبانیم. دادگاه ها با این حال، اشتراک گذاری به معنای محدود کردن تعداد دفعاتی است که بازیکنان می توانند از یک ضربه لذت ببرند.
او می گوید: «شما باید زمان را انتخاب کنید و مطمئن شوید که خوب است.
که شروع به تغییر می کند. فلمینگ در جریان افتتاحیه مسابقات قهرمانی لیگ ملی پیکلبال، که در باشگاه تنیس وویجر در ویلوبی برگزار شد، با گاردین استرالیا صحبت می کند.
سه هفته پیش این باشگاه اولین زمین های پیکل بال را در سیدنی در یک زمین چند منظوره تنیس، بسکتبال و نت بال افتتاح کرد.
دیدن ترشی بال تبدیل شدن به یک ورزش شایسته جایگاه خاص خود به سطح معینی از دیپلماسی نیاز دارد تا از پا گذاشتن روی انگشتان سایر ورزش ها جلوگیری شود.
این درسی است که از ایالات متحده آموخته شده است، جایی که انتظار می رود تعداد بازیکنان در سال جاری به 22 میلیون نفر برسد و اختلافاتی با ابعاد حماسی در جریان است.
پیکلبال در ایالات متحده در دو جبهه مبارزه می شود: تنیسورهایی که تمایلی به کنار گذاشتن زمین خود ندارند و ساکنانی که صدای زنگ بی وقفه پاپ-پاپ-پاپ را توصیف کرده اند. مانند داشتن یک میدان تیر در حیاط خلوت خود باشید..
بنابراین آیا نیمبی های استرالیا با دشمن جدیدی روبرو هستند؟ شل می گوید آنها تمام تلاش خود را برای جلوگیری از این امر انجام می دهند.
او می‌گوید: «همان‌طور که امروز وجود دارد، هیچ مناقشه‌ای واقعی وجود ندارد.
شل معتقد است که این سر و صدا بعید است مشکلی ایجاد کند زیرا مراکز ورزشی استرالیا به اندازه ایالات متحده به مناطق مسکونی نزدیک نیستند. علاوه بر این، انواع جدیدی از راکت ها برای کاهش نویز به بازار می آیند.
در مورد جنگ چمن، شل می گوید که در حال مذاکره با تنیس استرالیا است تا از احتمال وقوع یک درام مشابه در ایالات متحده با هدف “همکاری با یکدیگر” جلوگیری کند.
در غیر این صورت، همان اتفاقی که در ایالات متحده افتاد، در اینجا رخ خواهد داد، جایی که 40 درصد از زمین‌های تنیس در چهار سال گذشته به زمین‌های پیکل بال تبدیل شده‌اند، زیرا صرفاً منطق اقتصادی‌تری دارد و افراد بیشتری واقعاً روزانه پیک‌بال بازی می‌کنند. ” او می گوید. برای من، این بزرگترین “جنجال” است که می تواند به زودی استرالیا را درگیر کند.
یکی از سخنگویان تنیس استرالیا می گوید که از گنجاندن توپ ترشی در امکانات موجود تنیس حمایت می کند، اما فقط در مواردی که از این زمین ها کمتر استفاده می شود.
بعد از تبلیغات خبرنامه
با توجه به اینکه تنیس به عنوان محبوب ترین ورزش راکت در استرالیا باقی مانده است و تعدادی از برنامه های تنیس جدید موجود است، موارد زیادی وجود دارد که باشگاه ها بدون فرمت های مکمل پیشرفت می کنند.
پیکلبال موانعی دارد (مورد نیاز سطح، شرایط محیطی، سر و صدا) که آن را برای هر باشگاهی مناسب نمی کند.
به گفته شل، تعدادی از باشگاه‌های تنیس که در زمین‌های بلااستفاده مشکل دارند، قبلاً به عنوان شریک ثبت‌نام کرده‌اند.
شل می‌گوید: «آنها دریافتند که بسیاری از زمین‌های تنیس آنها استفاده نشده است و معمولاً می‌توانند یک زمین تنیس را به سه زمین پیکلبال تبدیل کنند. “و آنها می توانند پول بسیار بیشتری به دست آورند.”
سرمایه گذاران نیز دریافته اند که پولی برای به دست آوردن وجود دارد. شل می گوید، یک مرکز سرپوشیده پیکلبال در ماه نوامبر در ملبورن جنوبی با حمایت «برخی از ورزشکاران سابق و برخی سرمایه گذاران استراتژیک و پیچیده» افتتاح خواهد شد. سیدنی می تواند سال آینده و بریزبن و پرث به زودی یک مرکز داشته باشند.
شل امیدوار است که این به دیگر تلاش اصلی او کمک کند: محبوب کردن پیکلبال در بین جوانان و درک پتانسیل آن به عنوان یک ورزش بین نسلی.
به گفته شل، ترشی بال از دیرباز به عنوان ورزش «دهکده سالمندان» در نظر گرفته شده است. مقبولیت اولیه آن در میان نسل های قدیمی به دلیل جنبه اجتماعی و دسترسی آن است: در مقایسه با تنیس که زمین بزرگ تری دارد، تمرینی است اما با بدن ملایم تر است.
تونی پولارد، که 56 سال سن دارد، درست کمتر از میانگین پیکلبالیست استرالیایی 58 ساله، می گوید که پس از 14 سال وقفه از تنیس و اسکواش، در سال 2019 وارد پیکل بال شد.
او می‌گوید: «این روی شانه‌ام خیلی راحت‌تر است، زیرا مانند تنیس، سرویس‌های روی بازو وجود ندارد.
سیدنیسایدر میچ هارگریوز، 25 ساله، که امسال در مسابقات جهانی پیکلبال در بالی برنده مسابقات انفرادی مردان شد، می گوید که جوانان کم کم جذابیت آن را می بینند.
هارگریوز که پس از بازگشت به ایالات متحده، جایی که به دنیا آمد، این ورزش را آغاز کرد، می گوید: «وقتی شروع کردم، فقط با والدینم بازی می کردم.
این بسیار اجتماعی است، بنابراین شما می توانید فقط با اعضای خانواده و دوستان وقت بگذرانید. این واقعاً اکنون شروع به جلب توجه بسیاری از افراد جوان کرده است و با رشد ما بیشتر خواهد شد.”
