آ یک سال پیش در این ماه، ژانگ ژیژن 26 ساله اهل شانگهای، که یک سرویس پررونق می زند و با موهای بلندش که زیر سربند بازی می کند، تاریخ ساز شد و اولین چینی شد که به 100 رتبه برتر تنیس جهان راه یافت. . چهار ماه بعد، هموطنش وو یبینگ به او ملحق شد که به سرعت به عنوان رئیس جدید منصوب شد. اولین چینی که موفق به کسب عنوان شد در تور مردان – و بر پدیده آمریکایی تیلور فریتز غلبه کرد.
به ظهور تنیس چینی، هم از نظر مهارت بازیکن و هم از نظر زیرساخت خوش آمدید. در حالی که راهیابی به راندهای اصلی گرند اسلم و صعود به رتبه‌های دو رقمی ممکن است دستاوردهای کوچکی به نظر برسد، اما نشان می‌دهد که این ورزش در کشوری که علاقه زیادی به بسکتبال دارد (و تمایل آن به ورزش راکت) چقدر مورد توجه قرار گرفته است. تنیس روی میز). تنوع، و همچنین بدمینتون).
تا سال گذشته، هیچ بازیکن چینی در دوره اوپن، حتی یک مسابقه را در مسابقات اصلی برنده نشده بود. طرفداران تنیس چینی ستاره های کمی برای دنبال کردن داشتند: در سمت زنان، لی نا کاریزماتیک، تا حد زیادی موفق ترین بازیکن انفرادی کشور، بود که اولین قهرمان گرند اسلم انفرادی او شد (برنده مسابقات آزاد فرانسه در سال 2011 و اوپن استرالیا 2011). 2014) و مدال آوران المپیک و متخصصان دوبل یان زی و ژنگ جی. با این حال، جدا از لی، هرگز حضور ثابتی در عرصه جهانی وجود نداشته است و به ویژه فوتبال مردان عقب مانده است.
تغییر می کند. در جهانی که کشورهایی با سوابق کمتر از حقوق بشر در حال سرمایه‌گذاری هنگفتی در ورزش هستند – یک تاکتیک انحرافی و قدرت نرم که جدید نیست، اما شاید گسترده‌تر و گستاخانه‌تر از همیشه باشد (نگاه کنید به: لیگ حرفه‌ای عربستان) – دولت چین برای اجرای آنچه که اساساً نسخه تنیس ابتکار کمربند و جاده است، سرمایه گذاری کرد، که بر اساس آن چین در حال سرمایه گذاری در زیرساخت ها در سراسر جهان برای افزایش نفوذ خود است.
آکادمی‌های پایه که توسط مربیان غربی و بازیکنان سابق اداره می‌شوند در حال پیشرفت هستند، استادیوم‌ها ساخته شده‌اند و این ورزش اکنون صنعتی چند میلیارد دلاری است که پس از ایالات متحده سهمی از بازار دارد و شامل پوشاک و تجهیزات، رویدادها و پخش است.
بر اساس گزارش جهانی فدراسیون بین المللی تنیس، وجود دارد حدود 20 میلیون نفر در این کشور، بازی با 30000 تا 40000 کرسی، که آن را به کشور شماره 1 حاضر در مسابقات تبدیل می کند. ورزش، مانند جاهای دیگر، به عنوان یک شغل طبقه متوسط که با افزایش موقعیت اجتماعی همراه است. Vogue گفت که “جذابیت قدرتمند تنیس در چین … به همان اندازه یک پدیده سبک زندگی و مد است که یک روند ورزشی.”
این فعالیت دیوانه وار نتیجه داد: گروهی از اعجوبه های مرد و زن در رتبه بندی بالا رفتند و مدال های نقره را به دست آوردند. پیروزی توسط ژنگ کینوین 21 ساله بدست آمد که می تواند 20 یا بیشتر آس در یک مسابقه بزند. اولین عنوان او در سطح تور در اوپن پالرمو تابستان امسال و به یک چهارم نهایی اوپن آمریکا رسید (در طول راه اونس جابور را حذف کرد). موفقیت آنها در وانگ ژیو، شماره 1 سابق جوانان جهان با رویکردی تهاجمی، و وانگ شینیو، که امسال عنوان قهرمانی دو نفره زنان آزاد فرانسه را به دست آورد، منعکس شده است.
غول‌های آژانس استعدادیابی جهانی مانند IMG درهای پرطرفدارترین استعدادهای جوان را می‌کوبند. حتی اینفلوئنسرهای تنیس نیز وجود دارند، و زمانی که شانگ یونچنگ اولین مرد چینی شد که در ژانویه در سن 17 سالگی در مسابقات انفرادی اوپن استرالیا پیروز شد، موفقیت او بیش از آن هزینه کرد. 32 میلیون بار نمایش در شبکه اجتماعی چینی Weibo. با سبک نوازندگی هیجان انگیز و متغیر و گوشواره راک استار، بسیاری او را به عنوان یک پسر پوستر آینده می بینند.
اوپن استرالیا نماد انقلاب تنیس چین است. در سال 2018 کارخانه تقطیر لوژو لائوجیائو شد بزرگترین اسپانسر چینی مسابقات؛ یک قرارداد پنج ساله به ارزش 100 میلیون دلار (82 میلیون پوند) شامل تغییر نام یکی از مکان های نمایش بعد از یکی از لیکورهایش؛ و شرکای مسابقات با چهار پخش کننده تنها در چین مدیر ارشد درآمد این تورنمنت در آن زمان گفت: «ما پنهان نکرده‌ایم که چین و منطقه اولویت اصلی مسابقات اوپن استرالیا هستند.
بعد از تبلیغات خبرنامه
زمانی که بینندگان به ناپدید شدن پنگ شوآی – که پس از افشای آزار جنسی توسط یکی از مقامات دفتر سیاسی توسط ایالت زادگاهش ساکت شد- این موضع مورد توجه قرار گرفت. از محل خارج شدند. به همین ترتیب، لغو مسابقات آزاد هنگ کنگ در سال 2019 برای منحرف کردن توجهات از اعتراضات ضد خودکامگی جزیره نشینان، شاهد دیگری از یک جریان مخفی اخلاقی مشکوک بود.
این ماه، پیست تنیس حرفه‌ای پس از سه سال وقفه ناشی از همه‌گیری – و در مورد انجمن تنیس زنان حاکم، بایکوت به چین بازگشت. اما علیرغم اینکه استیو سایمون، رئیس WTA قول داده بود تا زمانی که در مورد امنیت و آزادی پنگ اطمینان داده نشود – “بدون توجه به عواقب مالی” – فوتبال زنان به این منطقه بازنخواهد گشت – این اطمینان پابرجا نبوده، حداقل قرارداد 10 ساله سودآور برای فینال WTA در شنژن امضا کرد.
دو هفته پیش، ایگا سویاتک در مسابقات آزاد چین در پکن پیروز شد، در حالی که وانگ ژیو اولین عنوان تور خود را در گوانگژو به دست آورد. در رده مردان، Jannik Sinner ایتالیایی یک جایزه طلایی غول‌پیکر (همچنین در پکن) به دست آورد. الکساندر زورف از آلمان قهرمان مسابقات آزاد چنگدو شد. و کارن کاچانوف روسی در ژوهای پیروز شدند. روز یکشنبه، هوبرت هورکاچ و آندری روبلف برای تاج قهرمانی مردان در شانگهای مبارزه خواهند کرد.
البته دیدن تعداد بازیکنان جوان دوست‌داشتنی و با استعداد چینی که در حال پیشرفت هستند، دلگرم‌کننده است، و گسترش سریع چین و سرمایه‌گذاری در این ورزش باعث تحسین تماشاگرانی مانند ماریا شاراپووا شده است. با این حال، آزاردهنده است که بدانیم همین موفقیت نشان دهنده انحراف ایده آل دولت از نقض حقوق بشر است. چه برخورد با مردم اویغور باشد و چه سانسوری که پنگ و همشهریانش به طور معمول با آن روبرو هستند. بنابراین جای تعجب نیست که یک چیز وجود دارد که این نسل جدید ستاره های چینی در کنفرانس های مطبوعاتی نگران صحبت کردن درباره آن هستند: چین.
