Dایروین مشتاق، که پس از یک بیماری طولانی در سن 88 سالگی درگذشت، یک داستان سرای متولد شده بود. او بیش از 27 سال برای گاردین گزارش می داد، ابتدا اتحادیه راگبی شمالی و کریکت را پوشش می داد و سپس به مدت 20 سال به عنوان خبرنگار تنیس.
او صنعتگری بود که در صحنه به «پادشاه ادلیبرها» شهرت داشت، زیرا توانایی غبطه‌انگیز در دیکته کردن قطعات بزرگ به مقلدان را داشت. پسرش کریس که او نیز روزنامه‌نگار است، به یاد می‌آورد: «او در فینال ویمبلدون ۱۲۰۰ کلمه را بدون یادداشت نوشت و این الهام بخشی به نوشتن او شد. این نقطه قوت او بود: او واقعاً لذت می‌برد، او عاشق کاری بود که انجام می‌داد، او فقط یک روزنامه‌نگار ابتدایی بود.»
ایروین در سال 1935 در کندال به دنیا آمد و در سن 17 سالگی به دفتر کندال ایونینگ پست لنکاوی پیوست. او از نمونه هری گریفین که به مدت 50 سال دفتر خاطرات لیکلند گاردین را نوشت و به زودی در هواپیمای آبی Bluebird K7 خود درباره دونالد کمپبل و رکوردشکنی های او در مورد کنیستون و اولس واتر گزارش می داد، آموخت.
حرفه او به‌عنوان یک روزنامه‌نگار ورزشی واقعاً از زمانی شروع شد که پس از خدمت ملی، به عنوان خبرنگار اتحادیه راگبی، کریکت و سرعتی به کاونتری ایونینگ تلگراف پیوست. زمان او در روزنامه با ظهور باشگاه راگبی کاونتری مصادف شد و در سال 1969 او “شغل رویایی” خود را به عنوان خبرنگار اتحادیه راگبی شمالی گاردین و نویسنده کریکت در دفتر منچستر در Deansgate به دست آورد.
در سال 1976، زمانی که در تعطیلات در اسپانیا بود، ایروین با پیتر پرستون سردبیر تماس گرفت و به او پیشنهاد داد که به عنوان خبرنگار تنیس، جایگزین دیوید گری شود. اولین قهرمانی وی از 20 ویمبلدون ویرجینیا وید در سال 1977 بود و بیش از 70 رویداد گرند اسلم را پوشش داد و از رفاقت پیست تنیس و رقابت بازیکنان بزرگی مانند بیورن بورگ، جان مک انرو و جیمی کانرز، مارتینا ناوراتیلووا و کریس اورت. او یکی از اولین کسانی بود که ارزش آمار را درک کرد. جانشین او به عنوان خبرنگار تنیس گاردین، استیو بیرلی، مردی فوق‌العاده دوستانه را به یاد می‌آورد که “در به دست آوردن آمار کمی عالی بود، مدتها قبل از روزگار گوگل، که هیچ کس فکرش را نمی‌کرد دنبالش بگردد”.
او را به ندرت بیرون از زمین می دیدند که سیگار یا لیوانی شراب قرمز در دست نداشت. در پیست به او لقب «نادی» داده بودند، زیرا گهگاه در اواسط بازی ترک می کرد. او مرتباً ارجاعاتی به موسیقی کلاسیک را به نسخه خود اضافه می کرد و زمانی را برای شب ها در سالن کارنگی و سالن اوری فیشر در طول مسابقات آزاد آمریکا اختصاص می داد. بزرگترین هیجان او ملاقات با ویولونیست آمریکایی ایزاک استرن و رقصنده رودلف نوریف بود.
پیروزی معروف شمال انگلیس بر آل بلکز در اوتلی در سال 1979 بیشترین لذت را برای نوشتن در مورد او به ارمغان آورد، اما بهترین خاطره ورزشی او گزارش گزارش نبود، بلکه بازدید از اولدترافورد در سال 1956 بود، جایی که او تمام 19 ویکت را توسط جیم لیکر گرفت. مقابل استرالیا
پس از بازنشستگی به عنوان خبرنگار تنیس در سال 1996، او به کار آزاد برای گاردین و آبزرور ادامه داد و اتحادیه تنیس و راگبی را پوشش داد و بعداً لیگ راگبی را برای تایمز پوشش داد. عشق او به ورزش هرگز او را رها نکرد، اگرچه از دست دادن همسر 45 ساله اش، آیلین، به دلیل ابتلا به مولتیپل میلوما در سال 2006 ضربه سختی به او زد. از او پسرانش کریس و راب به یادگار مانده است که دومی نیز روزنامه نگار است.
