“این برای من مانند خانه است”: چگونه یک مسابقه کریکت بوش استرالیا به زنان کمک می کند تا خود را پیدا کنند کریکت زنان

در حالی که کامیلا دولین با خفاش روی چین یکی از بهترین زمین‌های کریکت گوندیویندی می‌کوبد و هوشیارانه منتظر بوور است، فریادی آرام اما نافذ از پشت کنده‌ها به گوش می‌رسد.

صدایی آشناست، صدایی که از شهر می شناسد. صدا معمولا دوستانه است، اما در زمین، ادب جامعه کنار گذاشته می شود. گریس مطرح نیست.

دولین می‌گوید: «فیونا از اداره پست، او دروازه‌بان است و از پشت سر می‌کشد و بعد وقتی بسته‌تان را تحویل می‌دهید، باید پیش او بروید و بگویید: «گاو خونگی، مرا بیرون آوردی».

بیرون آوردن Doolin امری نادر است. زمانی که تیم کریکت محبوبش در حال شکار است، بازیکن همه کاره را اغلب به زمین می آورند تا به چند شش ضربه بزند.

مانند بسیاری از خواهران برادر، او در مورد بازی حیاط خلوت از طریق تأثیر دو خواهر و برادرش آموخت. عشق او به کریکت در مدرسه شکوفا شد، اما وقتی او را ترک کرد، روزهای او به عنوان یک کریکت به پایان رسید.

او می گوید: «من ۲۵ سال پیش مدرسه را ترک کردم و از آن زمان دیگر بازی نکردم.

چهار سال پیش، مادر سه فرزند توسط Yetman Yabettes فراخوانده شد، تیمی که برای شرکت در مسابقات زنان در منطقه Goondiwindi، 350 کیلومتری بریزبن در مرز کوئینزلند-نیو ساوت ولز تشکیل شده بود.

دولین می‌گوید: «تا زانوهایم پوشک می‌کردم و فکر می‌کردم، هیچ راهی وجود ندارد که بتوانم کریکت بازی کنم و سه بچه را با خود ببرم» و فکر کردم: «این فقط احمقانه است». و بعد فکر کردم چرا که نه؟ من بازی کردن را دوست داشتم و این فرصت خوبی برای من است که بیرون بیایم.”

دولین، کشاورز، کاپیتان یابتس، یکی از چهار تیمی است که جام سفید مگان ال را تشکیل می دهند. این مسابقات اکنون در چهارمین سال خود قرار دارد.

“کریکت بسیار مردانه است”

این مسابقه در سال 2020 توسط الیزا جکسون به همراه دوستانش هانا و اسکات بیکر ایجاد شد. جکسون در گرمای شدید تابستان کنار زمین ایستاد و بازی شوهرش را تماشا کرد تا اینکه یک روز یک بازی شانسی رخ داد.

چهار سال بعد، او می‌گوید، «تصمیم گرفتیم که آن را کمی منظم‌تر کنیم و مسابقات زنان را شروع کنیم.»

این بازی فقط با سه تیم شروع شد و مانند بسیاری از زنانی که وارد زمین شدند، مادر دو دختر کوچک هم وقتی برای اولین بار وارد زمین شد، تجربه کریکت نداشت.

جکسون گفت: «مهم نبود، همه بسیار مفید هستند و دیدن بازیکنان به مهاجم کمک می‌کنند وقتی با تیم دیگری بازی می‌کنیم، خوب است، بنابراین خوب است.

در حال حاضر 45 زن در این رقابت ها شرکت می کنند و اکثر تیم ها لیست انتظاری از بازیکنانی که مایل به شرکت در یک بازی هستند را حفظ می کنند.

خانه یابتس ممکن است منطقه تجاری مرکزی شهر کوچک یتمن، در حدود 70 کیلومتری گوندیوندی باشد. این یک پارکینگ به خوبی نگهداری شده درست در مرکز شهر است. زمانی که تامی گالوچی کوچکتر بود، هر آخر هفته با پسرها بیرون می رفت.

گالوچی می‌گوید: «کریکت در اینجا بسیار مردانه است و من فکر می‌کردم که راه‌اندازی یک تیم دختران عالی است. “وقتی از من خواسته شد (به آن ملحق شوم) فقط فکر کردم همین است، اینجا برای من مانند خانه است.”

مسابقات 20 اور به پایان می رسد در بیشتر صبح‌های شنبه در فصل کریکت، در حالی که بچه‌ها در حاشیه‌ها خراب می‌شوند، هندوانه‌ها را می‌خورند و خیلی گرم می‌شوند. هرازگاهی یک مزاحم در مزرعه به شکل کودک گمشده ای به دنبال مادرش می گردد.

اما به مدت دو ساعت، بازیکنان بیشتر می‌توانند خانواده‌های خود را کنار بگذارند و روی تکمیل شوت‌های خود، بولینگ یا فقط تماشای ورزش تمرکز کنند.