آدر حالی که آخر هفته گذشته جشن‌های نواک جوکوویچ برای رکوردشکنی مستر 1000 در پاریس آغاز شد، گریگور دیمیتروف صورت خود را در حوله‌اش در لبه زمین‌های سرپوشیده بزرگ آکور آرنا فرو کرد و با تمام توان سعی کرد جلوی اشک‌هایش را بگیرد.
احساسات او قابل درک بود. دیمیتروف بهترین تنیس دوران حرفه ای خود را بازی کرده بود و دانیل مدودف و استفانوس سیتسیپاس را در راه رسیدن به دومین فینال Masters 1000 شکست داد. او همه چیز داد و همچنان به همان سرنوشتی که چندین بار دچار شد دچار شد: یک شکست روحیه‌آمیز مقابل جوکوویچ.
زمانی منطقی بود که تصور کنیم بازیکنان نسل دیمیتروف، اگر نتوانند سه تیم بزرگ را سرنگون کنند، به سادگی می توانند صبر کنند و پس از بازنشستگی موفق شوند. این اتفاق نیفتاد. باورنکردنی است که چگونه جوکوویچ به دفع رقبای جوانتر ادامه می دهد.
در حالی که یک فصل دیگر در فینال ATP در تورین به پایان می رسد، سوال اصلی این است که آیا کسی می تواند جوکوویچ 36 ساله را از کسب هفتمین عنوان قهرمانی خود باز دارد؟ در اوایل امسال پاسخ واضح بود. پیروزی باورنکردنی کارلوس آلکاراز در فینال ویمبلدون می‌توانست بازی را تغییر دهد و این بازیکن 20 ساله اسپانیایی باتوم را به دست گرفت و دوره سلطه خود را آغاز کرد.
در عوض، جوکوویچ کاری را انجام داد که همیشه انجام می‌دهد: از شکست‌ها برای بازگشت قوی‌تر استفاده کند. او عنوان سینسیناتی و سپس بیست و چهارمین گرند اسلم خود را در US Open و سپس در پاریس به دست آورد. او در 18 بازی پیروزهای متوالی است و به راحتی یک فصل هیجان انگیز دیگر را با رکورد برد- باخت 51-5 (91 درصد) رقم زده است، شش عنوان قهرمانی را کسب کرده و تنها یک برد با تعداد خود در پایان فصل فاصله دارد. سال 1 برای ایمن سازی
از لحظه ای که جوکوویچ در تور ATP ظاهر شد، او وظیفه تعقیب راجر فدرر و رافائل نادال را داشت. اما پس از پشت سر گذاشتن آماری از آنها و شکستن تقریباً هر رکورد، اکنون می تواند با آزادی بیشتری بازی کند و محدودیت های خود را آزمایش کند. او گفت: “من هر کاری که بتوانم انجام خواهم داد.”
تا زمانی که آلکاراز به دور نهایی رسید و با جوکوویچ روبرو شد، او رقیب شایسته ای بود و این زوج قبلاً آثار کلاسیک متعددی تولید کرده اند. اما در حالی که صرب بارها اینجا بوده است و دقیقا می داند که چگونه سطح خود را حفظ کند، این بازیکن اسپانیایی پس از یک فصل طولانی در اوایل دوران حرفه ای خود، با ثبات و دوام دست و پنجه نرم کرده است.
با این حال، این یک رشته نخبه است که همه به دنبال یک برد بزرگ هستند. بازیکن چهارم، Jannik Sinner در نیم فصل دوم به روی سن آمد و اولین عنوان Masters 1000 و سه عنوان دیگر را به دست آورد و با هیاهویی که مدتی است او را دنبال می کرد، زندگی کرد.
هولگر رون، نفر هشتم، نشان داده است که از چالش رویارویی با جوکوویچ لذت می‌برد، حتی اگر از زمان ویمبلدون با مشکل مواجه شده باشد. تسیسیپاس، برنده فینال ATP 2019، جوکوویچ را بیش از دو رقیب دیگر خود در گروه مجموعاً (سه بار) شکست داده است، اما پیشرفت او در نیم فصل دوم نیز متوقف شد.
در گروه دوم، آلکاراز در اولین بازی خود در فینال ATP به دنبال بازیابی فرم خود خواهد بود و پس از قرعه کشی مدودف، نفر سوم و برنده وی در ویمبلدون در سال 2021، با آزمون بزرگی روبرو خواهد شد. آندری روبلف به دنبال پایانی مناسب برای فصلی است که در آن اولین عنوان مستر 1000 خود را در مونت کارلو کسب کرد، در حالی که وضعیت الکساندر زورف به عنوان تنها برنده چندگانه گروه در این رویداد را نمی توان نادیده گرفت. جوکوویچ احتمالا منتظر کسانی خواهد بود که از گروه فرار می کنند.
