در ویمبلدون سال گذشته، شش ماه پیش، جانیک سینر به سادگی آماده نبود. در حالی که این ایتالیایی به اولین نیمه نهایی گرند اسلم خود رسید و چالش رویارویی با نواک جوکوویچ را ارزیابی کرد، او نتوانست بهترین فرم خود را تحت فشار شدید پیدا کند. یکی از به یاد ماندنی‌ترین جنبه‌های شکست او در سه ست، ناله‌های تماشاگران زمین مرکزی بود، زیرا سینر به طور مداوم در تای‌بریک ست سوم خطا می‌کرد.
حتی برای آن دسته از بازیکنان خاص و زودرس که به نظر می رسد به سرعت به اوج می رسند، موفقیت یک فرآیند طولانی است. برای سینر، پیشرفت او واضح بود و به راحتی قابل پیگیری بود: او تیمش را تغییر داد و سیمونه واگنوزی و مربی معروف استرالیایی دارن کیهیل را به خدمت گرفت. او حرکت سرویس خود را تغییر داد و شروع به لذت بردن از بزرگترین لحظات به جای دوری از آنها کرد. او شکست های سخت متعددی را متحمل شد، اما با آینده نگری و پختگی بر مشکلات خود فائق آمد. همیشه به نظر می رسید که او در راه تبدیل شدن به یک قهرمان گرند اسلم است.
در پایان سال گذشته مشخص بود که این لحظه نزدیک است. سینر فصل را در قالب زندگی خود به پایان رساند و دو عنوان ATP 500 را به دست آورد، به فینال ATP Finals رسید و سپس ایتالیا را به عنوان قهرمانی دیویس کاپ رساند. بعد از آن عملکرد، که شامل یک بازگشت باورنکردنی از سه امتیاز بازی مقابل جوکوویچ بود، فکر نکردن به خود صرب سخت بود. آغاز دوره غالب جوکوویچ در سال 2011 با قهرمانی تاریخی دیویس کاپ در پایان سال 2010 انجام شد.
با رفتن به سال 2024، تنها سوال باقی مانده در مورد صلاحیت های سینر این بود که آیا او آماده است تا بهترین عملکرد خود را در بهترین ست از پنج ست انجام دهد و بر مشکلات ذاتی قالب غلبه کند.
روز یکشنبه او این نقش را عالی بازی کرد و اولین عنوان گرند اسلم خود را در مسابقات آزاد استرالیا به دست آورد و دانیل مدودف را با نتایج 3-6، 3-6، 6-4، 6-4، 6-3 شکست داد. سینر دو ست را به حریف باتجربه تری باخت و اولین فینال اسلم خود را از دست داد، اما نترسید. او آرام بود و منتظر فرصتی بود که بازی را برگرداند.
او پس از آن گفت: “من دوست دارم در طوفان فشار برقصم.” من شخصاً (فشار) را دوست دارم زیرا معمولاً بهترین تنیس خود را در آنجا به نمایش می گذارم. من همچنین در این مناسبت کاملاً آرام هستم زیرا همیشه سعی می کنم از دوره لذت ببرم. راستش، من فکر می کنم فشار یک امتیاز است.»
اکنون که او به بالاترین سطح ورزش خود رسیده است، سینر همه چیزهایی را که برای توسعه بیشتر مهارت های خود نیاز دارد، دارد پالمارس. او قبلاً نشان داده است که در همه سطوح مهارت دارد و در هر چهار تورنمنت گرند اسلم حداقل به یک چهارم نهایی رسیده است. با حرکات ویرانگر و ورزشکاری خود، او می تواند در هر شرایطی پیشرفت کند.
مدت کوتاهی پس از اینکه سینر برای پیروزی در مسابقه به برنده نهایی فورهند ضربه زد، کارلوس آلکاراز یکی از اولین بازیکنانی بود که علناً به او تبریک گفت. هفت سال از آغاز پروژه نسل بعدی ATP می گذرد، زمانی که این ورزش سرانجام متوجه شد که اتکای خود به سه بزرگ باید در نقطه ای پایان یابد و به دنبال یافتن نسل بعدی سوپراستارها بود. حتی زمانی که ATP شروع به سر و صدا کردن برای یک فرد جدید کرد، جوکوویچ و نادال به شکستن رویاهای بازیکنان جوان ادامه دادند.
اما زمانی که گروه قدیمی سرانجام محو شد و فقط جوکوویچ در راس باقی ماند، آلکاراز و سینر خود را به عنوان رهبران نسل خود معرفی کردند. آنها با سلاح های ویرانگر، ورزش و اعتماد به نفس خود، و همچنین درک کار و فروتنی مورد نیاز آنها برای موفقیت هستند.
هر دو بازیکن اولین عناوین گرند اسلم خود را با درجه آزادی و سهولت باورنکردنی به دست آوردند. به طور فزاینده ای آشکار می شود که، بدون هر گونه آسیب دیدگی، آنها برای سال های آینده در مرکز ورزش خواهند بود و بارها برای کسب بزرگترین عناوین رقابت خواهند کرد.
بعد از تبلیغات خبرنامه
مدودف تنها بازیکنی از گروه Next Gen است که موفق به کسب عنوان گرند اسلم شده و خود را در صدر این ورزش تثبیت کرده است. او در سال‌های اخیر حرفه‌ای باورنکردنی ایجاد کرده است و موفقیت‌های او با هیاهوی بیشتر معاصرانش رد می‌شود. اما چه راه دردناکی برای از دست دادن. او اکنون در فینال های گرند اسلم 1-5 است و اولین مرد تاریخ است که دو فینال مهم را در ست های مستقیم شکست می دهد.
علیرغم شکست های دردناکی که مدودف متحمل شده است، تفکر و صداقت او پس از برخی از سخت ترین لحظات زندگی حرفه ای اش همچنان چشمگیر است. او بر خواهد گشت.
مدودف گفت: «نمی‌دانم بعداً چه اتفاقی می‌افتد، اما واقعاً سعی می‌کنم این ذهنیت را حفظ کنم که هدفم برای گرند اسلم بعدی است و تلاش می‌کنم در آنجا برنده شوم، و از وسط شروع می‌شود». سایر مسابقات برگزار می شود. وقتی آنها را بازی می کنم، آنها را برای بردن بازی می کنم. وگرنه با خانواده ام در خانه می ماندم.»
