دبلیواین پنگ شویی است؟ برای لحظه‌ای کوتاه در بازی‌های المپیک زمستانی سال گذشته، به نوعی پاسخ به این سوال عمیقاً نگران‌کننده داشتم. زیرا او ناگهان و بدون اخطار در فینال های بیگ ایر، در حال تماشای سوپراستار چینی-آمریکایی ایلین گو بود که پرواز می کند و در آسمان پکن می چرخد تا طلا بگیرد.
از نقطه نظر من در جعبه مطبوعات، در ابتدا فکر کردم که آیا واقعا پنگ است یا خیر. حضور توماس باخ، رئیس کمیته بین المللی المپیک و جمعی از عکاسان به این سوال پاسخ داد. به زودی تصاویر قهرمان اسبق دو نفره ویمبلدون که ماه ها بود به دلیل نگرانی از سلامتی اش در انظار عمومی دیده نشده بود، در سراسر جهان پخش شد. و سپس او رفته بود. یک روح دیگر در دستگاه.
در همین حال، گو 18 ساله بسیاری از سوالات ژئوپلیتیکی را با مهارت یک سرباز کهنه‌کار سازمان ملل منحرف کرد و در عین حال قول داد که ورزش «نیروی خوب» است. و وقتی از او در مورد پنگ پرسیدند، او اجازه نداد. او با لبخند گفت: “من واقعاً سپاسگزارم که او خوشحال و سالم است و دوباره کارش را انجام می دهد.”
گذشت زمان نشان داد که این گفته از واقعیت جداست. پنگ از زمانی که در بازی‌ها به L’Équipe گفت که پستی در شبکه‌های اجتماعی که ژانگ گائولی، معاون سابق نخست‌وزیر چین را به تجاوز جنسی متهم می‌کند، به سختی دیده یا شنیده شده است.
در یک مصاحبه کنترل‌شده، پنگ همچنین ادعا کرد که پست خود را در شبکه‌های اجتماعی حذف کرده است، اما هیچ دلیلی برای آن به جز «چون می‌خواستم» ارائه نکرد. اما کمیته بین‌المللی المپیک، که به سازماندهی فرصت مصاحبه و عکس کمک کرد، حداقل می‌توانست به این واقعیت اشاره کند که دیپلماسی قدرت نرم آن نتایجی را به همراه داشته است. حداقل پنگ هنوز زنده بود.
من در طول هفته گذشته به این صحنه ها در بازی های المپیک زمستانی – و به طور کلی درس های ورزش – پس از بازگشت تور تنیس زنان (WTA) به چین با دفترچه چک آن برای اولین بار و پر از شگفتی فکر کرده ام. از سال 2019 بین پاهایش.
در سال 2020، او قول داده بود که خارج از چین بماند، مگر اینکه بتواند مستقیماً با پنگ تماس بگیرد و تحقیقات “کامل، منصفانه و شفاف” را در مورد ادعاهای اصلی خود انجام دهد. سپس اقتصاد سرد و سخت مداخله کرد. در سال 2020، 16.5 میلیون دلار از دست داد. در سال 2021، 15.1 میلیون دلار. 2019، آخرین سال با رویدادهای چینی، زیان فقط 1 میلیون دلار بود.
گروه های حقوق بشر وحشت زده شدند. ورزشکارانی که من با آنها صحبت کردم نیز تا حد زیادی از چهره در مورد چهره ناراضی بودند، و برخی نیز خاطرنشان کردند که WTA رقص بزرگی برای توانمندسازی و برابری زنان در جشن های پنجاهمین سالگرد خود در نیویورک در ماه گذشته به راه انداخته است.
هنگامی که از WTA برای پاسخ به انتقادها پرسیدم، آنها بیانیه ای پر از ابهام و ابهام ارائه کردند. در این بیانیه آمده است: «ما برای بازگشت به چین و میزبانی مجدد Autumn China Swing هیجان‌زده هستیم. “فرصتی برای بازیکنان ما برای رقابت در مسابقات برتر در مقابل هواداران چینی و حمایت از شرکای قدیمی و وفادار مسابقات.”
شاید تنها چیزی که گم شده بود یک ایموجی پرچم سفید بود. با این حال، این داستانی فراتر از WTA است که با وجود همه ناکامی ها، حداقل در ابتدا موضع گیری کرد. همچنین به عنوان یک یادآوری واضح از اینکه قدرت واقعاً بین ورزش و رژیم های سرکوبگر نهفته است، عمل می کند.
حتی امروزه، برخی از ورزشکاران هنوز اعتقادی تقریباً انجیلی دارند که می توانند کشور را به سمت بهتر شدن تغییر دهند. شاید سباستین کو در مسابقات جهانی دوومیدانی 2019 در دوحه در مورد حقوق بشر در قطر صحبت کرد. او پاسخ داد که ورزش توانایی منحصربه‌فردی برای «درخشش در کانون توجه مسائل» دارد و «بهترین دیپلماتی است که ما داریم».
ژاک روگ، رئیس وقت کمیته بین‌المللی المپیک، پیش از برگزاری بازی‌های المپیک 2008 در چین، پیامی مشابه ارسال کرد. وی تأکید کرد: «نمایندگان مناقصه گفته‌اند و من آزادانه نقل می‌کنم چون از روی بی‌خبری آن را نمی‌دانم، که اعطای بازی‌ها به چین باعث پیشرفت برنامه‌های اجتماعی چین از جمله حقوق بشر می‌شود». برای اون هم خیلی
البته گاهی رژیم‌ها لیبرال‌تر می‌شوند. قوانین را می توان آرام کرد و آزادی های کوچکی را اعطا کرد. با این حال، نکته کلیدی این است که همیشه طبق شرایط خودشان است، نه شرایط ورزش. پروفسور سایمون چادویک، متخصص ژئوپلیتیک و بازاریابی ورزشی، آن را به اختصار بیان می‌کند: «به سختی می‌توان کشوری را در هر کجای دنیا پیدا کرد که به‌طور اساسی و دائمی توسط ورزش تغییر کرده باشد.»
برای رهبران چنین کشورهایی، میزبانی رویدادهای ورزشی مربوط به اعتبار، قدرت، گردشگری، اقتصاد و بله، لباس ورزشی است. محمد بن سلمان، رهبر عربستان سعودی هفته گذشته به صراحت بیان کرد: “اگر لباسشویی ورزشی تولید ناخالص داخلی من را 1 درصد افزایش دهد، به کار شستشوی ورزشی ادامه خواهم داد.”
به دلیل سیستم سیاسی سرکوبگر و غیرشفاف چین، ما چیز زیادی در مورد وضعیت پنگ نمی دانیم. امسال، WTA گفت که با افراد نزدیک خود تماس گرفته و به او اطمینان داده شده که در امنیت با خانواده خود زندگی می کند. اما هیچ کس نتوانسته جزئیات بیشتری را به این ادعای مبهم و غیرمستند اضافه کند.
اکنون به نظر می رسد که تنیس در تلاش است تا حرکت کند، خاموش شود و فیل غول پیکر در اتاق را نادیده بگیرد. تور WTA قبلاً از گوانگژو به نینگبو منتقل شده است، در حالی که مسابقات اوپن چین از شنبه در پکن آغاز می شود. مشهورترین تنیسور این کشور نیز در آنجا زندگی می کند. فقط انتظار نداشته باشید کسی آنجا بپرسد: #پنگ‌شوآی کجاست؟
