آدر حالی که بازی جنون آمیز بین کارلوس آلکاراز و نواک جوکوویچ یکشنبه گذشته در سینسیناتی به اوج خود نزدیک می شد، آلکاراز ناامیدانه تلاش کرد تا بازی را حفظ کند. این بازیکن 20 ساله در ست سوم 3 بر 5 امتیاز قهرمانی را از دست داد به یک نبوغ دست یافته است زنده ماندن. او با یک دراپ شوت ماهرانه جوکوویچ را به تور کشید، سپس به سرعت ضربه دراپ شوت ظریف خود صرب را دنبال کرد و سپس با فورهند او را به سمت تور منحرف کرد. جوکوویچ این نکته را “باور نکردنی” خواند.
دادگاهی که این زوج را به طور مداوم در این مورد قرار دادند، به همان اندازه مهم بود که تیراندازی نفس‌گیر قبل از آن. چهار شوت پایانی در آن نقطه، و بسیاری از شوت های دیگر در آن شب، با لاستیک سوزان زیر پاهایشان در حالی که به سمت توپ می لغزیدند، متوقف شد و فوراً با کارایی خیره کننده تغییر جهت داد.
در حالی که عقل مرسوم زمانی بر این باور بود که سر خوردن فقط در زمین های خاکی لغزنده و لغزنده کار می کند، توانایی سر خوردن در زمین های سخت به یکی از نقاط تعیین کننده توسعه تبدیل شده است. اکثر بازیکنان مرد برتر مانند بسیاری از بهترین های WTA در حال لغزش هستند.
Félix Auger-Aliassime می گوید: «این در بازی امروز بسیار مهم است. به همین دلیل است که امروزه مردم به آمادگی، انعطاف پذیری و آزادی حرکت اهمیت زیادی می دهند. همچنین در درازمدت، زیرا شما می توانید ببینید که مردی مانند نواک برای رقابتی بودن به چه چیزهایی نیاز دارد.
در نبردهایی که شامل صدها رالی است که اغلب با یک یا دو امتیاز تعیین می شود، همه به دنبال دستاوردهای کوچک هستند. از آنجایی که بازیکنان ورزشکارتر شده‌اند و بسیاری از زمین‌های سخت کند شده‌اند و به بازیکنان پایه کمک بیشتری می‌کنند، ورزش به یکی از شدیدترین وسایل برای پیشرفت تبدیل شده است. زمانی که مسابقات روز دوشنبه آغاز می شود، نقش مهمی در تعیین قهرمان اوپن ایالات متحده خواهد داشت.
در گذشته، زمانی که بازیکنان مجبور به ورود به سمت دفاعی و پهن می‌شدند، طبیعتاً مجبور بودند یک سری گام‌های کوچک و لکنت‌انگیز را برای کاهش سرعت، توقف، و سپس فشار دادن برای تغییر جهت بردارند. حالا آنها فقط می لغزند.
آلکاراز می گوید: «این برای بازی شما بهتر است. می‌توانید به توپ‌هایی برسید که اگر سر نخورید احتمالاً به آنها نخواهید رسید. تقریباً 100٪ بازیکنان می لغزند و تنیس در آن نقطه تکامل می یابد.
سر خوردن روی زمین های سخت اختراع نسل امروز نیست. مایکل چانگ، مارسلو ریوس و پارادورن سریکافان انعطاف‌پذیر و پویا در برخی مواقع اثر خود را بر جای گذاشته‌اند که Srichapan رایج‌ترین آنهاست. اسلایدرهای دیدنی مردانه اولیه. در همین حال، تاریخ تنیس زنان را نمی توان بدون اشاره به توانایی کیم کلایسترز در دفاع از فوهند خود با لغزش در توپ ها در تقسیمات کامل گفت.
تصادفی نیست که شماره 1 و رهبران نسل جدید در هر تور – Alcaraz و Iga Swiatek – دو تا از پرکارترین اسلایدرهای هارد کورت هستند. حتی تعداد کمی از بازیکنان می توانند بگویند که چگونه برای اولین بار وارد بازی های آنها شد. هرگز به آنها آموزش داده نشد که چگونه سر خوردن را تجربه کنند، و هرگز آگاهانه راه خود را برای یادگیری به میدان نرسیدند.
آلکاراز می‌گوید: «دقیقاً به یاد نمی‌آورم که از چه زمانی شروع به سر خوردن در زمین سخت کردم. “برای من ناگفته نماندسوئیاتک موافق است: «عمدی نبود. طبیعی تر بود و همینطوری حرکت کردم. یادم نمی‌آید کسی برایم توضیح داده باشد.»
اوگر-آلیاسیم مشکوک است که تسلط او بر سرسره زمین سخت ناخودآگاه بوده است. او می‌گوید: «آن نسل ما بودیم، ما بازیکنان را در تلویزیون می‌دیدیم و در کودکی آن را امتحان می‌کردیم و کار می‌کرد. “همچنین مانند زمانی است که چیز جدیدی در یک ورزش ظاهر می شود و کل نسل را تحت تاثیر قرار می دهد، من بخشی از آن هستم.”
سطوح مختلفی برای رسیدن به برتری وجود دارد. برخی از بازیکنان فقط روی یک پا تکیه می‌کنند که معمولاً پای جلو به بال فورهند می‌رود. برخی نیز تنها پس از ضربه زدن به توپ می لغزند و از اصطکاک موجود در زمین برای تغییر جهت استفاده می کنند. بهترین لغزنده‌های زمین سخت آن دسته از بازیکنان کمیاب هستند که می‌توانند از هر دو بال خود بیرون بیایند و با بدن خود در حالت باز به طور موثر به شوت‌ها بپردازند.
اکنون آن را در آلکاراز، (جانیک) گناهکار می بینید. اندی موری می گوید بسیاری از بازیکنان جوان همیشه این کار را انجام می دهند. “این فقط یک روش کمی کارآمدتر برای رفت و آمد است. برای من، زمانی که به بک هند ضربه می زنم، اگر لیز نخوری، باید از خودت پا بگذاری و سپس یک قدم دیگر بردار قبل از اینکه راهت را به زمین برگردانی. در حالی که بچه‌هایی که در حال سر خوردن هستند، با آن ایستاده تیز باز بازی می‌کنند و بلافاصله جلوی خود را می‌گیرند، شما فقط کمی زمان بیشتری برای حرکت دارید.»
زمان یکی از با ارزش ترین کالاهاست. لغزش به جلو و عقب در حالت باز برای رسیدن به توپ می تواند یک حرکت تهاجمی باشد که به بهترین بازیکنان و حرکت دهندگان اجازه می دهد تا به سرعت به توپ ها دست یابند و آنها را منحرف کنند.
موری می‌گوید: «اگر با سرعت 70 مایل در ساعت از یک یارد از خط پایه به توپ ضربه می‌زنید، بهتر از ضربه زدن به توپ با سرعت 85 مایل در ساعت از فاصله دو یا سه فوتی پشت خط پایه است، زیرا فقط در حال شارژ هستید و حریفان وقت خود را صرف می‌کنند.» . سر خوردن بخش بسیار مهمی از آن است و نواک مطمئناً یکی از اولین کسانی بود که روی هر دو پا فوق العاده خوب عمل کرد.
حتی زمانی که ورزشکاران برجسته ای مانند آلکاراز و سویاتک ظاهر می شوند، جوکوویچ در لغزش بهترین ها باقی می ماند. در حالی که بسیاری از بازیکنان یاد گرفته اند که به طور باورنکردنی به طور موثر سر بخورند، هیچ کس مانند قهرمان 23 گرند اسلم این مهارت را به دست نیاورده است. انعطاف پذیری، تعادل، سرعت و سر خوردن ترکیبی او در هر دو طرف به او این امکان را داده است که کارآمدتر از هر بازیکن دیگری در تاریخ حرکت کند.
بعد از تبلیغات خبرنامه
تعداد معدودی در تور وجود دارند، مانند رافائل نادال در کلاس جهانی یا گائل مونفیس، که ممکن است به طور کلی سرعت بالاتری نسبت به جوکوویچ داشته باشند. اما حرکت جوکوویچ بهتر از هر حرکت دیگری است که با خواسته های منحصر به فرد تنیس حرفه ای هماهنگ شده است. موری می‌گوید: «احتمالاً یکی از مزایایی که نواک نسبت به من داشت، مثلاً توانایی سر خوردن روی پای چپ در زمین سخت بود.
مهارت های جوکوویچ سر خوردن روی چمناو همچنین به او در کسب هفت عنوان قهرمانی ویمبلدون کمک کرد. او عوامل مختلفی را در این توانایی ذکر می کند، از اسکی گرفته تا تشویق به راه رفتن با پای برهنه در کودکی. «وقتی بچه بودم، والدینم راه رفتن با پای برهنه را تشویق می کردند. این ترکیب عوامل به من انعطاف پذیری بسیار خوبی برای مچ پا داده است که به نوبه خود به حرکت در اطراف زمین و حرکت لغزشی کمک زیادی می کند.
جوکوویچ در حالی که درباره لغزش صحبت می کند، هشدار می دهد. “مگر اینکه مچ پاهای بسیار انعطاف پذیری نداشته باشید، اگر مچ پاهای حساسی دارید، احتمالاً دو بار به انجام چنین حرکت شدید فکر می کنید.”
لغزش در زمین های سخت بدون شک خطرناک است. Auger-Aliassime گفت: «بدن باید برای چنین تأثیراتی آماده شود. در یک ضربه، زمانی که در حال دویدن کامل در زمین های سخت و توقف در سرسره هستید، وزن بدن شما تقریباً سه برابر وزن بدن شما خواهد بود. این یک فشار بزرگ روی پا یا مچ پا است.»
تامی پل یکی از پویاترین ورزشکاران تور است و می‌تواند به راحتی از هر دو پا، جلو و عقب بلغزد، اما در حالی که همسالانش همچنان عاشق سر خوردن هستند، او می‌گوید: «سعی می‌کنم کمتر این کار را انجام دهم».
برای پل، سر خوردن گاهی اوقات می تواند منجر به تنبلی شود، زیرا آمریکایی از مراحل کوچک و دقیق تنظیم لازم برای حرکت در اطراف توپ و ایجاد فضایی برای ضربه زدن به آن به نفع یک لغزش بزرگ غفلت می کند. بهترین ها تعادل مناسب را پیدا می کنند، دیگران نمی توانند.
او می گوید: «مربی من همیشه مرا آزار می دهد. «او نمی‌خواهد من لغزش کنم. او فقط از من می خواهد که در مواقع ضروری سر بخورم. بنابراین من سعی می کنم آن را در بازی خود کشف کنم.
اگر به راجر (فدرر) نگاه کنید، او کمی لغزش می کند، اما نه به اندازه من یا مونفیس و احتمالا بهترین بازی پا را در تاریخ بازی دارد.”
در میان بسیاری از بازیکنانی که لغزش می کنند، برخی هستند که مطمئناً این کار را نمی کنند. داریا کاساتکینا، یک حرکت دهنده عالی با پاهای سبک و دقیق، در زمین های خاکی رشد می کند. از نظر تئوری، کاساتکینا برای سر خوردن در زمین‌های سخت مشکل کمی دارد، اما در واقع احساس می‌کند کیلومترها عقب است. من در زمین سخت نمی لغزید. احساس می کنم اگر بخواهم سر بخورم، پایم می شکند و پرواز می کنم. من در مورد پسرها نمی دانم، آنها خیلی سر می زنند. بعضی از دخترا هم ماکی وندروسوا، او روی چمن می‌لغزد.”
پس از چند آسیب ناگوار مچ پا که روی خطوط ناهموار در زمین های خاکی سر خوردن، فقط سر خوردن روی آن سطح او را عصبی می کند. زمانی که جوان بودم و نترس بودم تلاش می کردم. اما من چند بار با افزایش سن مچ پایم را روی ماسه پیچانده ام، بنابراین بعد از آن بهتر با پاهایم سوار می شوم.
